“Bezoek is welkom, als het maar niet uit medelijden is”

Gijs van de Peppel (71) was tot voor kort een actieve man. Als fanatiek biljarter was hij vaak te vinden in Huis van de Wijk de Pomhorst. Op andere avonden beleefde hij zijn momenten in Bluesclub XXL. Tot een halfjaar geleden zijn ogen hard achteruit begonnen te gaan. “Ik kom mezelf steeds tegen.”

Biljart
Ik ontmoet Gijs op zijn favoriete plek: tussen de biljarttafels. Afgedekt met een groot zeil staan ze te wachten tot er weer gespeeld wordt. Gijs: “Dit is meer dan een biljartvereniging. Het is een sociaal gebeuren. Mensen houden elkaar in de gaten. Als iemand iets heeft, geven we bloemen of fruit uit de lief-en-leedpot.”
Voor Gijs is het de vraag hoe lang hij nog kan biljarten. Sinds zijn ogen achteruit gaan zijn veel van zijn lievelingsdingen niet meer mogelijk. “Ik genoot van fietsen, wandelen en in de tuin werken. Dat gaat nu allemaal al moeilijk. Dat maakt me behoorlijk depri. Cryptogrammen doe ik met een loep… mijn dagelijks leven is best saai zo.”

Weduwnaar
In 2013 werd ik weduwnaar, dat is een hele verandering in je leven. Als je thuiskomt, kun je je verhaal niet delen. De muur zegt niets terug. Op straat maak ik vaak een praatje met de buren, en ik heb een vertrouwenspersoon die straks mijn zaken regelt, als ik er niet meer ben. Door corona is het sociale leven wat stil komen te liggen. Nu ik vaker alleen ben denk ik meer na en voel ik meer. Sinds mijn vrouw is overleden ben ik een stuk emotioneler. Bij een tv-programma kan ik al tranen in mijn ogen krijgen. Daar baal ik wel van, maar ik kan er niks aan doen.

Ik ontvlucht de eenzaamheid niet. Ik wil geen uitvluchten zoeken. Sommige mensen gaan naar het café en vinden daar iets wat ze thuis niet vinden, maar uiteindelijk kom je toch weer thuis, in een leeg huis. Dat hakt er wel in. Op drie weken na was ik 40 jaar getrouwd. We gingen iedere week samen naar de markt. Wanneer ik fysiek slecht was trok zij me mee. Ik mis mijn maatje.”

Jeugdvriendin
Hoewel niet alles rooskleurig is bij Gijs, gebeuren er soms toch ook bijzondere dingen. “Met een jeugdvriendin speel ik het spelletje Ruzzel op de tablet. Ik kwam haar laatst op een begrafenis weer tegen. Er waren duizend mensen, maar we kwamen elkaar toch tegen, hoe bijzonder is dat? De wereld zou een stuk vrolijker zijn als ze mijn oog toch nog konden opereren. Ik mag graag een borreltje of een biertje drinken en puzzelen. Ik maak cryptogrammen en sudoko’s. Het niet meer kunnen lezen is iets wat er best wel in hakt.”

Eenzaam
“Met mijn nieuwe buren heb ik geen contact, dat is wel een teloorgang. Ik woon gelukkig wel in een buurtje dat aandacht heeft voor elkaar. Ik vind wel dat veel mensen eenzaamheid aangepraat wordt. Dat mensen denken dat ik zielig ben omdat ik alleen ben. Mensen mogen best op bezoek komen, als het maar niet uit medelijden is. Zoals Barbara, die vanuit Solidez weleens langskomt.
Ik probeer niet te veel stil te staan bij eenzaamheid. Je kunt jezelf wel zielig vinden, maar dat helpt ook niet. Sommige mensen willen lief en leed delen met de hele wereld, maar ik ben niet zo’n open boek.”