Bekend maakt Bemind: Narin en Marjolijn over vluchten en een leven opbouwen in Nederland

Met het project Bekend maakt Bemind biedt Vluchtelingenwerk leerlingen, collega’s of andere gezelschappen de mogelijkheid om in gesprek te gaan met een vluchteling. Het doel: meer inzicht, empathie en begrip creëren voor vluchtelingen in Nederland. 

Narin (24) is zeven jaar geleden, samen met haar ouders, broertje en zusje, gevlucht uit Syrië. Marjolijn is vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk en ondersteunt gezinnen bij hun integratie in de Nederlandse samenleving. Zo leerde zij Narin kennen. Samen hebben zij een Bekend maakt Bemind sessie gedaan. “Het mooie van zo’n gesprek is dat mensen hun mening bijstellen nadat ze een persoonlijk verhaal hebben gehoord. Mensen zien dat wij ook gewoon mensen zijn”, zegt Narin. “Het was nooit mijn droom om naar Nederland te komen. Maar als je in je eigen land niet veilig bent, zonder werk, zonder toekomst. Dan kun je niet anders”. Welsaam sprak Marjolijn en Narin over Narin’s ervaringen met vluchten en een leven opbouwen in Nederland.

Van Syrië naar Turkije

Narin: “We zijn vanuit Syrië in eerste instantie naar Turkije gevlucht. Ik was 17 jaar. Het enige wat ik daar kon doen was werken, verder niets. Mijn leven bestond uit opstaan, hele lange dagen werken in de fabriek met mijn broer en weer naar huis. Ik had geen vriendinnen, niets. Mijn ouders werkten niet, want werkgevers wilden vooral graag jonge mensen hebben. Ik heb ergens vier maanden gewerkt en de werkgever heeft me nooit uitbetaald. We hadden geen verblijfsvergunning, dus we konden er niets tegen beginnen. Nu met verblijfsvergunning ben ik onderdeel van Nederland, dat is zo anders dan in Turkije.”

Het móest anders, we moesten weg

Narin: “Na 2,5 jaar in Turkije kwamen we tot de conclusie dat het zo niet ging. Mijn broertje en ik maakten een plan om te vluchten naar Europa . Hij moest eerst. Hij zou met met een bootje naar Griekenland proberen te komen en dan doorreizen naar Nederland. Dan konden wij er later achteraankomen. Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven om mijn broertje alleen te laten gaan. Hij was toen 16 jaar. We lieten hem beloven om naar ons te blijven vragen en ons niet te vergeten. Vlak voordat mijn broertje de zee op zou gaan, zei mijn moeder: “Ik wil je niet laten gaan”. Het was zó moeilijk.

Hij had een telefoon en sms’te ons elke dag waar hij was. Toen hij na tien dagen in Nederland was, legde hij me aan de telefoon urenlang uit hoe het er was. Het eerste woord dat hij mij leerde was ‘verantwoordelijkheid’. Ik dacht: dit is veel te moeilijk! Die taal ga ik nooit leren.

Een jaar later mochten wij, mijn ouders en mijn zusje en ik ook naar Nederland komen. Terwijl mijn broertje al bij Lindenhout in Wageningen verbleef, werden wij opgevangen in Ter Apel.”

Fijn kamp in Deventer: “We gaan het hier schoon houden”

Narin: “Ik tel die eerste drie dagen in Ter Apel eigenlijk liever niet mee met mijn ervaring in Nederland. We moesten toen dag en nacht blijven in een oud en vies gebouw. Ik lustte het eten er niet. En elke dag moesten we om 6 uur opstaan om een handtekening te zetten als bewijs dat we er waren. Ik belde mijn broertje op: “Ik wil terug!” Hij zei dat ik geduld moest hebben.

Na die drie dagen gingen we naar een kamp in Deventer waar we zijn gebleven totdat we een huis zouden krijgen. Dat was echt veel beter. We zaten er met een paar andere Syrische families. We deelden een keuken en besloten met zijn allen: dit is waar we nu wonen, dus we gaan het hier schoon houden en het hier niet alleen maar gebruiken. Iedereen van het COA (Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers) vond ons gebouw het schoonst. Na 21.00 uur moest iedereen in het gebouw blijven. We hadden een gezellig hoekje waar we met zijn allen zaten en soms lekkere snacks aten. Het was echt een fijne tijd daar. Soms mis ik het zelfs nog.”

Weinig woonopties

Narin: “Toen we hoorden dat we een huis kregen, gingen we naar de woningstichting. We moesten direct ondertekenen zonder het huis eerst te zien. De woningstichting zei: “Jullie hebben geen andere optie. Anders kom je op straat”. We gingen maar akkoord. Toen we het huis zagen, was het klein en vies. Het was 2 jaar onbewoond geweest. We wonen nu wel in dat huis. Ik studeer elke dag beneden waar mijn ouders tv kijken. Dat is soms best lastig.”

Echt Nederlands: 1+1 gratis

Narin: “Vooral in het begin leerde ik snel héél veel over het dagelijkse leven in Nederland en dat gaf  ik dan weer door aan mijn ouders. Ik kwam bijvoorbeeld in een winkel en zag 1+1. Ik snapte niet meteen wat daarmee bedoeld werd. Een vrouw legde uit dat je 1 gratis product krijgt als je er 1 koopt. Pas toen ik ging afrekenen begreep ik het. Dat soort dingen legde ik dan later weer uit aan mijn ouders. Vooral in het begin heb ik de basis voor ze gelegd. Ik regel nog steeds veel voor mijn ouders en help ze op weg. Bijvoorbeeld met vertalen bij afspraken of met het invullen van papieren. Maar inmiddels kunnen ze zich aardig redden. Mijn vader doet vrijwilligerswerk en gaat misschien aan het werk bij een koekfabriek in Ede.”

Studeren in Utrecht

Narin: “Ik studeer nu Life Sciences aan de Hogeschool Utrecht. Ik vind het nu nog best moeilijk. Maar ik studeer elke dag en daardoor wordt het steeds makkelijker. Het is vooral erg wennen. Ik merk dat het best lastig is om contact te leggen met mijn studiegenoten. Ten eerste is er natuurlijk Corona, waardoor we elkaar minder zien. En daarnaast val ik toch op. Mijn Nederlands is niet altijd foutloos en ik ben iets ouder dan de meeste medestudenten. Maar iedereen is wel heel aardig. Nu ik aan de Hogeschool ben ingeschreven, is mijn leven echt verbeterd. Ik zou wel op mezelf willen wonen in Utrecht, maar het is niet zo makkelijk om daar een kamer te vinden.”

Bij elke winkel gesolliciteerd, zonder succes

Narin: “In Wageningen is het moeilijk om werk of een bijbaan te vinden. Ik heb afgelopen zomer zo ongeveer bij elke winkel gesolliciteerd. Van de meeste winkels hoorde ik niets terug. Bij een drogist zeiden ze dat mijn Nederlands niet goed genoeg was en verder wilden ze niet meer naar me luisteren. Ik wilde ze uitleggen dat ik een tijdje bij Kruidvat had gewerkt en dat dat erg goed ging, maar ik merkte dat ze niet geïnteresseerd waren. Ik voelde me niet op mijn gemak en dan ga ik automatisch slechter Nederlands praten. Het is jammer, want ik weet veel van beauty- en verzorgingsproducten. Uiteindelijk is het me gelukt om van de zomer via een uitzendbureau magazijnwerk te doen bij Iddink. Dat geld heb ik hard nodig, want ik wil geen hoge studieschuld krijgen.”

Sociale contacten door het Buddy to Buddy programma

Narin: “Wat ik mis, zijn wel echt de sociale contacten. Gelukkig ben ik via het Buddy to Buddy project van ‘Welkom in Wageningen’ gekoppeld aan een student hier in Wageningen. Het is heel fijn. Ze helpt me ook bij het leren voor mijn statistiektoets. Én we houden allebei van schaatsen. We hebben afgesproken dat we dat gaan doen als ik mijn toets heb gehaald. Gewoon gezellig met iemand kletsen, samen wandelen, of pret maken, daar heb ik zo’n behoefte aan.”

Bekend maakt bemind

Door de coronacrisis en de maatregelen vanuit de overheid kan Bekend maakt Bemind momenteel geen live ontmoetingen op locatie verzorgen. Daarom hebben ze nu online ontmoetingen en een digitaal aanbod  om je te verdiepen in wat het betekent om vluchteling te zijn. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met Vluchtelingen Werk Oost Nederland via bekendmaaktbemind–oost@vluchtelingenwerk.nl of bel Maja op 06-12476734